Dawno, dawno temu. W krainie, gdzie wszyscy byli szczęśliwi, bo wszystko miało swoje ustalone miejsce, żyła księżniczka Anastazja. Niestety nie była ona szczęśliwa. Pragnęła bowiem miłości, ale nie takiej rodziców, chciała móc się do kogoś przytulić, w chwilach kiedy była smutna.
Pewnego dnia Anastazja wyszła pospacerować po ogrodzie. Tylko tutaj czuła się naprawdę szczęśliwa i wolna. Czuła, że jest sobą i nie musi niczego udawać. W pewnym momencie zauważyła malutką, zieloną żabkę. Zbliżyła się do niej, żeby się jej bliżej przyjrzeć.
W przeciwieństwie do oczekiwań Anastazji, żabka nie uciekła. Siedziała nadal w tym samym miejscu i jak gdyby patrzyła na nią małymi niebieskimi oczkami. Księżniczka nie słyszała nigdy
o żabie, która miałaby takie oczy, a była przecież uczoną młodą damą.
W przeciwieństwie do oczekiwań Anastazji, żabka nie uciekła. Siedziała nadal w tym samym miejscu i jak gdyby patrzyła na nią małymi niebieskimi oczkami. Księżniczka nie słyszała nigdy
o żabie, która miałaby takie oczy, a była przecież uczoną młodą damą.
Anastazja, stojąc bez ruchu, przez długą chwilę tylko patrzyła na zwierzę, gdyż bała się, że spłoszona żabka ucieknie. A tak bardzo ją fascynowała. Księżniczka chciała spędzić resztę swojego życia patrząc w oczy tego stworzenia. Mogła tak stać w ciszy całymi godzinami, patrząc na… żabę. Wtedy zwierzątko zaczęło kumkać, powoli zbliżając się do Anastazji. Nie rozumiała zupełnie, o co chodzi, czemu ten płaz tak się zachowuje, ale mimo to nie uciekała.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz